Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΜΟΜΕΝΤΟ'' - ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗ




Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ''ΜΟΜΕΝΤΟ''
Καλά την είχα ξεχάσει .... όσο την βλέπω τόσο μου ανάβουν τα λαμπάκια και θέλω να τους πιω το αίμα ... οι αλήτες, άκου τι μαλακίες βάζουν στο στόμα μου ''Η απόσταση που χωρίζει συγγραφείς και κριτικούς δεν είναι τόσο μεγάλη. Ο συγγραφέας είναι ένας κριτικός που κρίνει και διαβάζει το ρόλο του Σύμπαντος. Όσο πιο αυξημένη κρίση τόσο μεγαλύτερη η παραγωγή...όπως μας εξηγεί η συγγραφέας Κατερίνα Θεοφίλη.'' ΑΚΟΥ ΤΑ ΜΟΥΝΟΠΑΝΑ ΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΠΩΣ ΕΙΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΕ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! ΑΚΟΥ ''ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΚΡΙΣΗ'' ! ΕΝΩ ΕΓΩ ΕΓΡΑΨΑ: .''Ο συγγραφέας είναι και κριτικός κι όσο πιο αυξημένη κρίση (παρατήρηση), τόσο πιο εμπλουτισμένη η συγγραφική παραγωγή του''. ΠΙΟ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΗ, ΛΕΩ ΒΡΕ ΑΡΧΙΔΙΑ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΑ, ΠΙΟ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΕΝΗ!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Κι όσο σκέπτομαι πως στην συνέντευξη που είχα δώσει 27 χρόνων στην ''δεξιά'' εφημερίδα ''Ακρόπολη'' δεν μου άλλαξαν ούτε μια τελεία παρά το αναρχικό μου λόγο, ε, τόσο πιο πολύ φρικάρω με αυτό που μου έκαναν στα 50 χρόνια μου στην συνέντευξη μου στο ''Μομέντο'' των υποτιθέμενων μορφωμένων δημοκρατικών κι αριστερόστροφων προοδευτικών! ΜΟΥΝΟΠΑΝΑ! ΕΡΠΕΤΑ! ΚΩΛΟΣΦΟΥΓΚΑΡΙΟΙ! ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΔΕΚΑΡΕΣ!

Όσο το βλέπω, όλο και πιο πολύ μου βγαίνουν τα αιμοσταγή μου ένστικτα .... άκου τι λένε πως λέω πως ''ο συγγραφέας είναι ένας κριτικός που κρίνει και διαβάζει τον ρόλο του σύμπαντος''! Ναι ρε παπάρια, παίρνει ένα τηλεσκόπιο και κοιτάει πως γαμιέται το μυαλό σας στα άστρα! Ερπετά - εσείς ρε ψηφίζεται για μένα; εσείς ορίζεται την μοίρα μου; Αλλά, όσο κι αν γαμήσετε αυτόν τον τόπο, με την γλώσσα σας ταπέτο, η μοίρα μου δεν είναι δική σας γιατί είναι φτιαγμένη απ' την λάμψη μου που πάντα θα σκουπίζει τα πόδια της στην απλωμένη σας γλώσσα. Συρθείτε να ανεβείτε ερπετά, ανεβείτε υποκριτικά δουλικά, ανεβείτε και στο τέλος της διαδρομής σας θα δείτε πως είστε πιο κάτω κι από εκεί που ξεκινήσατε, γιατί το ύψος της δόξας δεν ανήκει στους κατ' εθισμό κουτοπόνηρους δούλους, ανήκει στους ευφυείς ελεύθερους. Λοιπόν ελάτε να σας δώσω κάτι κέρματα που μου απόμειναν να πάρετε μια πίπα στον σκύλο μου.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ


ΠΡΟΣΟΧΗ:Στην δημοσίευση αφαίρεσαν φράσεις και λέξεις μου και κακοποίησαν έως γελοιοποιήσεως, την νοηματική και συντακτική ροή του λόγου μου. Επίσης, οι λεζάντες του περιοδικού δεν ανταποκρίνονται στο περιεχόμενο της συνέντευξής μου (ολόκληρο το κακοποιημένο κείμενο μου δημοσιεύεται και στην ιστοσελίδα του "μομέντο") Επίσης, ενώ απάντησα στην ερώτηση του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου "Το συγγράφειν ή το κρίνειν έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για εσάς", οι συντάκτες στο περιοδικό "μομέντο" δημοσίευσαν σκοπίμως: "Συγγραφείς εναντίον Κριτικών" και πρόσθεσαν τα εξής λόγια ως υπότιτλο:Η απόσταση που χωρίζει συγγραφείς και κριτικούς δεν είναι τόσο μεγάλη. Ο συγγραφέας είναι ένας κριτικός που κρίνεικαι διαβάζει το ρόλο του Σύμπαντος. Όσο πιο αυξημένη κρίση τόσο μεγαλύτερη η παραγωγή... όπως μας εξηγεί η συγγραφέας Κατερίνα Θεοφίλη.






ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΑ ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΜΟΜΕΝΤΟ" - Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟ ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΕΣ - ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΘΕΩΡΗΣΑΝ ΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΕΜΒΟΥΝ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΜΟΥ Ή ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.






  1. ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ:

    Κατερίνα Ν. Θεοφίλη :


    Η κρίση παράγεται απ’ την αντίληψη κι η αντίληψη απ’ την γνώση. Εκ της γεννήσεως, το ον μπαίνει στην διαδικασία κριτικής συμπεριφοράς - ανεβαίνει (ή κατεβαίνει) στην βαθμίδα της κριτικής αντίληψης, όσο περισσότερο “συλλέγει” πληροφορίες και τεκμήρια.

    Ο συγγραφέας είναι και κριτικός κι όσο πιο αυξημένη κρίση (παρατήρηση), τόσο πιο εμπλουτισμένη η συγγραφική παραγωγή του. Προκλητικό, αλλά γεγονός είναι: χρειάζεται γνώση τόσο για συγγραφή μυθιστορήματος, όσο και για κατασκευή υποδημάτων. Τίποτα δηλαδή εμπνευσμένο και θεϊκό, παρά γνώση θέματος και τεχνικής. Αν σε εκπαίδευσαν οι συνθήκες της ζωής σου για ένα όποιον ρόλο, αυτόν θα παίξεις και το πολύ πολύ να τον πας λίγο πιο πέρα απ’ την σκηνή που σου έστησαν.

    Ο κριτικός που, ως αδαής στοιχείων, “λογοτεχνοσαλιαρίζει”, είναι γελοίος έως οικτρός· παραπαίει μεταξύ υπόγειας εξουσιαστικής τάσης να κριτικάρει, παρασταίνοντας τον σεμνότυφο ευεργέτη της τέχνης και της“αυτοβαυκαλίζουσας” τάσης να επιδείξει πόσο ανώτερος λογοτέχνης είναι απ’ αυτόν που παρουσιάζει. Ό,τι πιο βδελυρό μπορεί να κάνει άνθρωπος της δια-νόησης είναι το να επαινεί ή να επικρίνει τον απέναντί του, έχοντας για μονάδα σύγκρισης τον εαυτό του. Ο στόχος της κριτικής επιβάλλεται να είναι η διείσδυση στο εκάστοτε κείμενο, ο εντοπισμός των στοιχείων του και η προβολή τους.

    Στην περίπτωση μου, αξιώνω απ’ την κρίση μου να μην επαναπαυτεί στα κεκτημένα της. Επεξεργάζομαι την ύλη ως ιδέα και την ιδέα ως ύλη. Με αφορούν όλα! Παρατηρώ, αναλύω, κομματιάζω και ανασυνθέτω τα στοιχεία της ύλης (όσα προφταίνω να αντιληφθώ), ει δ' άλλως δεν υφίσταμαι ως συγγραφέας, ως κριτικός, ως αναγνώστης. Η συγγραφή κι η (πάντα αμισθί) κριτική μου, αρνούμαι να είναι παράγωγα παραληρηματικής διάθεσης που παρηγορούν το ζωτικό μου ψεύδος- απαιτώ να είναι διανοητικό κέρδος μου κι όχι κοσμική πόζα μου.

    Με ρεβόλβερ στον κρόταφο, θα διάλεγα εκ των δύο, τον ρόλο του συγγραφέα, που και “κρίνει” και “διαβάζει” την ύλη του Σύμπαντος κόσμου.
  2. Ωστόσο όταν “συναντώ”, “σπερμογόνους” λογοτέχνες,“αυτο-αποτιμούμαι” κριτικός, γιατί είναι ζωτικής σημασίας να συναντάς την «αξία της σκέψης» απέναντί σου, παρά να την διαπιστώνεις στα δικά σου εγκεφαλικά όρια. Ζεις με ό,τι έχεις απέναντί σου – όχι με ό,τι οικοδομείς μέσα σου! Κανένα διανοητικό οικοδόμημα που δεν θεμελιώνεται έξω από εσένα, δεν μπορεί να κρατήσει εσένα – διαβρώνεσαι εκ των έσω και καταρρέεις! Τα θεμέλια μας είναι οι άλλοι – εκεί πρέπει να ακουμπήσουμε, πριν σωριαστούμε.

    Τελικά, ούτε η κριτική, ούτε η λογοτεχνία έχουν «ιδικό βάρος» στην ζωή μου. Ήταν δεκανίκια που με βοήθησαν να βαδίσω όρθια, να μην συρθώ, να μην σκύψω, ώστε να μπορώ να “βλέπω” σε μια στοιχειώδη ευθεία, την τεθλασμένη πορεία των όντων που μου μοιάζουν, και να παρηγορούμαι πως «όλα βαίνουν καλώς». Ωστόσο, στην“κρύπτη” του κόσμου, έπρεπε να “σκύψω” για να δω! Χρεωστώ χάρη λοιπόν στον καρκίνο μου· αυτός, ως ταπεινή συναναστροφή, μου έδειξε το «κάτω» που η θεμελιώδης έπαρση της τέχνης δεν με άφηνε να δω... Οι υποψίες μου δικαιώθηκαν: πρέπει κανείς να τσακίσει, να χαμηλώσει, να γκρεμιστεί, αφού όμως πρώτα έχει βρει το βάθρο του, ώστε να αντιληφθεί την υλική του διάσταση (και διάσπαση) και να εκτιμήσει τον μοριακό του ρόλο. Ο καρκίνος στάθηκε ο εντιμότερος φίλος μου γιατί με έσπρωξε προς τα «κάτω», να κοιτάξω στην κρύπτη του κόσμου, να απομυθοποιήσω τους άραχνους ιστούς της ζωής (ανόητες επιδιώξεις, κομπασμοί, σεμνοτυφίες, υποκρισίες, χρηματολαγνείες, όρια επί των ορίων, συρρικνώσεις επί των συρρικνώσεων). Είμαι εύθυμος καρκινομαθής – όχι τραγικός καρκινοπαθής· «έχω – δεν πάσχω».

    Στο βάθρο της δόξας υπάρχει η παρηγοριά της υπαρξιακής δυστυχίας, αλλά όχι το γνήσιο ύψος της οντότητάς μας, που δεν είναι άλλο απ’ αυτό που δείχνει η μεζούρα (το δικό μου 1.78), εντός ή εκτός φέρετρου, υδάτων ή πυράς ή και φορμόλης (βλέπε: δωρητές πτωμάτων στο Ανατομείο, σαν ελόγου μου). Η ύλη μας – το αληθινό μας ύψος είναι αυτό που πρέπει να φροντίζουμε κι όχι το εικονικό μας. Αν, ως ναυαγός σε ξερονήσι, έχεις να διαλέξεις μεταξύ ενός αριστουργηματικού βιβλίου και μιας φέτας ψωμιού, το λέω ανεπιφύλακτα: διάλεξε το ψωμί! · (αυτό θα έκανες άλλωστε και χωρίς την προτροπή μου)... Καλό ταξίδι .
  3. Κατερίνα Ν. Θεοφίλη
    -συγγραφέας
    -μέλος της Διεθνούς Ενώσεως Κριτικών Λογοτεχνίας

      1. ... ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ:



  1. MOMENTO

    ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

    τεύχος άνοιξης 2008
    Γράφουν Σ. ΧΑΪΚΑΛΗΣ, ΘΕΟΦΙΛΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ, Σ.ΚΑΡΠΕΝΙΣΙΩΤΗΣ, GEORGELIN, Λ.ΡΑΠΤΑΚΗΣ, ΚΑΠΩΛΗ, ΦΑΦΑΛΙΟΥ, ΜΠΟΥΓΙΟΥΡΗΣ, Δ.ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, Λ. ΚΟΥΣΟΥΛΗΣ, Μ.ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ, ΤΣΙΤΟΥΡΑ, Σ.ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ, ΧΡΥΣΑ, Ι.ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΙΝΤ, ΤΣΙΤΟΥΡΑ, ΑΓΓΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΥΓΕΝΙΔΗΣ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ, ΔΟΥΛΚΕΡΙΔΗΣ.
    2.
    1. ... ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ:

    2. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ








    Συγγραφείς εναντίον κριτικών

    Συγγραφείς εναντίον κριτικών

    Τρίτη, 02 Ιουνίου 2009

    Η απόσταση που χωρίζει συγγραφείς και κριτικούς δεν είναι τόσο μεγάλη. Ο συγγραφέας είναι ένας κριτικός που κρίνει και διαβάζει το ρόλο του Σύμπαντος. Όσο πιο αυξημένη κρίση τόσο μεγαλύτερη η παραγωγή... όπως μας εξηγεί η συγγραφέας Κατερίνα Θεοφίλη.



    Η κρίση παράγεται απ’ την αντίληψη και η αντίληψη απ’ τη γνώση. Εκ της γεννήσεως, το ον μπαίνει στη διαδικασία κριτικής συμπεριφοράς - ανεβαίνει (ή κατεβαίνει) στην βαθμίδα της κριτικής αντίληψης, όσο περισσότερο “συλλέγει” πληροφορίες και τεκμήρια. Ο συγγραφέας είναι και κριτικός κι όσο πιο αυξημένη κρίση (παρατήρηση), τόσο πιο εμπλουτισμένη η συγγραφική παραγωγή του. Γεγονός είναι ότι χρειάζεται γνώση τόσο για συγγραφή μυθιστορήματος, όσο και για κατασκευή υποδημάτων. Ο κριτικός που, ως αδαής στοιχείων, “λογοτεχνοσαλιαρίζει”, είναι γελοίος έως οικτρός• παραπαίει μεταξύ υπόγειας εξουσιαστικής τάσης να κριτικάρει, παρασταίνοντας τον σεμνότυφο ευεργέτη της τέχνης και της “αυτοβαυκαλίζουσας” τάσης να επιδείξει πόσο ανώτερος λογοτέχνης είναι απ’ αυτόν που παρουσιάζει. Ό,τι πιο βδελυρό μπορεί να κάνει άνθρωπος της δια-νόησης είναι το να επαινεί ή να επικρίνει τον απέναντί του, έχοντας για μονάδα σύγκρισης τον εαυτό του. Ο στόχος της κριτικής επιβάλλεται να είναι η διείσδυση στο εκάστοτε κείμενο, ο εντοπισμός των στοιχείων του και η προβολή τους.

    Στην περίπτωση μου, αξιώνω απ’ την κρίση μου να μην επαναπαυτεί στα κεκτημένα της. Επεξεργάζομαι την ύλη ως ιδέα και την ιδέα ως ύλη. Με αφορούν όλα! Παρατηρώ, αναλύω, κομματιάζω και ανασυνθέτω τα στοιχεία της ύλης (όσα προφταίνω να αντιληφθώ), ειδάλλως δεν υφίσταμαι ως συγγραφέας, ως κριτικός, ως αναγνώστης. Η συγγραφή και η (πάντα αμισθί) κριτική μου, αρνούμαι να είναι παράγωγα παραληρηματικής διάθεσης που παρηγορούν το ζωτικό μου ψεύδος- απαιτώ να είναι διανοητικό κέρδος μου κι όχι κοσμική πόζα μου.

    Με ρεβόλβερ στον κρόταφο, θα διάλεγα τον ρόλο του συγγραφέα, που και “κρίνει” και “διαβάζει” την ύλη του Σύμπαντος κόσμου. Ωστόσο όταν “συναντώ”, “σπερμογόνους” λογοτέχνες, “αυτό - αποτιμούμαι” κριτικός, γιατί είναι ζωτικής σημασίας να συναντάς την «αξία της σκέψης» απέναντί σου, παρά να την διαπιστώνεις στα δικά σου εγκεφαλικά όρια. Ζεις με ό,τι έχεις απέναντί σου – όχι με ό,τι οικοδομείς μέσα σου! Κανένα διανοητικό οικοδόμημα που δεν θεμελιώνεται έξω από εσένα, δεν μπορεί να κρατήσει εσένα – διαβρώνεσαι εκ των έσω και καταρρέεις! Τα θεμέλια μας είναι οι άλλοι – εκεί πρέπει να ακουμπήσουμε, πριν σωριαστούμε.

    Τελικά, ούτε η κριτική, ούτε η λογοτεχνία έχουν «ειδικό βάρος» στην ζωή μου. Ήταν δεκανίκια που με βοήθησαν να βαδίσω όρθια, να μην συρθώ, να μην σκύψω, ώστε να μπορώ να “βλέπω” σε μια στοιχειώδη ευθεία, την τεθλασμένη πορεία των όντων που μου μοιάζουν, και να παρηγορούμαι πως «όλα βαίνουν καλώς». Ωστόσο, στην “κρύπτη” του κόσμου, έπρεπε να “σκύψω” για να δω! Χρεωστώ χάρη λοιπόν στον καρκίνο μου• αυτός, ως ταπεινή συναναστροφή, μου έδειξε το «κάτω» που η θεμελιώδης έπαρση της τέχνης δεν με άφηνε να δω... Οι υποψίες μου δικαιώθηκαν: πρέπει κανείς να τσακίσει, να χαμηλώσει, να γκρεμιστεί, αφού όμως πρώτα έχει βρει το βάθρο του, ώστε να αντιληφθεί την υλική του διάσταση (και διάσπαση) και να εκτιμήσει τον μοριακό του ρόλο. Ο καρκίνος στάθηκε ο εντιμότερος φίλος μου γιατί με έσπρωξε προς τα «κάτω», να κοιτάξω στην κρύπτη του κόσμου, να απομυθοποιήσω τους άραχλους ιστούς της ζωής (ανόητες επιδιώξεις, κομπασμοί, σεμνοτυφίες, υποκρισίες, χρηματολαγνείες, όρια επί των ορίων, συρρικνώσεις επί των συρρικνώσεων). Είμαι εύθυμος καρκινομαθής – όχι τραγικός καρκινοπαθής• «έχω – δεν πάσχω».

    Στο βάθρο της δόξας υπάρχει η παρηγοριά της υπαρξιακής δυστυχίας, αλλά όχι το γνήσιο ύψος της οντότητάς μας, που δεν είναι άλλο απ’ αυτό που δείχνει η μεζούρα (το δικό μου 1.78), εντός ή εκτός φέρετρου, υδάτων ή πυράς ή και φορμόλης (βλέπε: δωρητές πτωμάτων στο Ανατομείο, σαν ελόγου μου). Η ύλη μας – το αληθινό μας ύψος είναι αυτό που πρέπει να φροντίζουμε κι όχι το εικονικό μας. Αν, ως ναυαγός σε ξερονήσι, έχεις να διαλέξεις μεταξύ ενός αριστουργηματικού βιβλίου και μιας φέτας ψωμιού, το λέω ανεπιφύλακτα: διάλεξε το ψωμί! (Αυτό θα έκανες άλλωστε και χωρίς την προτροπή μου)... Καλό ταξίδι.

    INFO: Συγγραφέας, μέλος της Διεθνούς Ενώσεως Κριτικών Λογοτεχνίας. Έχει γράψει πάνω από 2.500 κριτικές για λογοτέχνες,δημιουργούς και έχει παρουσιάσει σε ραδιόφωνο και τηλεόραση σημαντικούς Έλληνες και Κύπριους λογοτέχνες. Εκδότης των περιοδικών «Αλεξίσφαιρο» και «Δον Κιχώτης». Έχει ασχοληθεί με την ποίηση των κρατουμένων.

    Από την Κατερίνα Θεοφίλη
    Αναδημοσίευση από το περιοδικό Momento

Ετικέτες

Η Κατερίνα Ν. Θεοφίλη αυτοκοκκάλως (Τι κομψότης!)

Η Κατερίνα Ν. Θεοφίλη αυτοκοκκάλως (Τι κομψότης!)
Η Κατερίνα Ν. Θεοφίλη αυτοκοκκάλως (Τι κομψότης!)Τέτοια γοητεία δεν μπορεί να την έχουν κι άλλοι σκελετοί...! Με θαυμάζω!

ΑΝΟΗΤΑ ΜΙΚΡΑ ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

ΑΝΟΗΤΑ ΜΙΚΡΑ ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΡΑΚΟΥΜΕΛ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

...


Κατερίνα Ν. Θεοφίλη

Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα...

santaΚΑΤ.Ν.ΘΕΟΦΙΛΗ 25 Νοεμβρίου 1957 Κοκκινιά Πειραιώς
Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα...

"Η σχεδία των πουλιών"
"η σχεδία των πουλιών"
φωτογραφία Κατερίνας Ν. Θεοφίλη - Τσεχία 2009

John Lennon - Imagine3:30
John Lennon - Imagine
319,033 views



Η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα...


ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ





Η ΘΕΟΦΙΛΗ

Κατερίνα ν. Θεοφίλη... ο πράσινος νεκροθάφτης

Κατερίνα ν. Θεοφίλη... ο πράσινος νεκροθάφτης..

Όοοοοχιιιι άλλοοοο κάρβουνοοοοοοοο....


Όοοοοχιιιι άλλοοοο κάρβουνοοοοοοοο....



δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι θύτης!




4:13


(Lennon & McCarthy)



ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΘΥΤΗΣ......δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι θύτης!

η ιστορία της μούτζας....




Από την ιστορία της «μούτζας»[i] …

Οι Βυζαντινοί πρόγονοι ημών συχνά ανά τας ρύμας και τας πλατείας διεσκέδαζον, παρακολουθούντες το θέαμα τής διαπομπεύσεως. Οι κλέπται, οι μοιχοί και αι μοιχαλίδες, οι δειλοί, οι μέθυσοι, οι αντάρται, εξέχοντα πολλάκις πρόσωπα, πατριάρχαι και βασιλείς, υφίσταντο τότε την ατιμωτικήν περιαγωγήν. Πόσον συνήθης κατά τους Βυζαντινούς χρόνους ήτο η διαπόμπευσις δεικνύει πλήθος Νεοελληνικών φράσεων, αι οποίαι νοούνται μόνον όταν λάβη τις υπ' όψιν τί εγίνετο τότε, προκειμένου να διαπομπευθή τις.
Ό μέλλων λοιπόν να υποστή την διαπόμπευσιν, εν πρώτοις εκουρεύετο. Σήμερον ή κουρά τής κόμης δεν έχει τι το προσβλητικόν, τότε όμως, ότε οι πολίται, πλην των μοναχών και του κλήρου, έφερον μακράν κόμην, το να έμφανισθή τις κουρεμένος ήτο μεγάλη προσβολή.
Πλην των πενθούντων, μόνον οι υποπεσόντες εις παράπτωμα και καταδικασθέντες εκουρεύοντο" συχνά εις τούς Βυζαντινούς χρόνους απαντά ή φράσις : «(ο δείνα) τυπτόμενος και κουρευόμενος, εξοριζέσθω».
Ταύτα λαμβάνων τις υπ' όψιν, θα νοήση τας σημερινάς φράσεις : ά ν τ ε να κ ο υ ρ ε ύ ε σ α ι ή: κουρέματά σου, ήτοι τόσον φαύλος είσαι, ώστε αξίζεις να κουρευθής.
Διά τον αυτόν λόγον σήμερον εις πολλά μέρη κουτρούλα ή κουρεμένη λέγεται ή άτιμος γυνή, επειδή την μοιχαλίδα, προτού την διαπομπεύσουν, την εκούρευον.
Το κουρεύω κατά τούς Βυζαντινούς χρόνους ελέγετο και κ ο υ ρ ά ζ ω, π.χ. : «τον τάδε εκούρασαν μοναχόν» εκουράσθη λοιπόν ο δείνα ή η δείνα εσήμαινεν εκουρεύθη. Το κούρευμα όμως, επειδή ήτο, ως ανωτέρω ελέχθη, συνέπεια κακής συμπεριφοράς, κατεπόνει ψυχικώς τον κουρασθέντα. Εντεύθεν το κουράζω κατήντησε να σημαίνη καταπονώ ου μόνον ψυχικώς, αλλά και σωματικώς.
Ποίος αρά γε σήμερον, όταν λέγη κουράστηκα, φαντάζεται ότι ή καταπόνησίς του έχει σχέσιν με το κούρευμα ;
Εν συνεχεία οι διαπομπεύοντες, ίνα προκαλέσωσι τον γέλωτα των θεατών, ήλειφον το πρόσωπον του διαπομπευθησομένου δι’ ασβόλης, ήτοι καπνιάς, ή επίχρισις δ’ αύτη έδωκεν αφορμήν εις τας σημερινάς φράσεις : α π ο σ β ο λ ώ θ η κ α ή: έμεινα αποσβολωμένος, αίτινες σημαίνουν ησχύνθην τόσον, όσον ο δι’ ασβόλης χρισθείς και μέλλων να διαπομπευθη.
Το ρήμα δήλα δη είναι αντίστοιχον προς το αρχαίον προπηλακίζω. Εν τω Λεξικώ του Σουΐδα αναγινώσκομεν : «προπηλακισμός ύβρις είρηται δε από του πηλόν επιχρίεσθαι τα πρόσωπα των ατιμίαν και ύβριν καταψηφιζομένων».
"Η ασβόλη τότε ελέγετο και μ ο υ τ ζ α (=μουντόν χρώμα), εντεύθεν δ’ έλαβον την αρχήν των το τε σημερινόν ρήμα μουτζώνω ή μ ο υ τ ζ ο υ ρ ώ ν ω, ως και αι φράσεις : έφυγα μουτζωμένος, ήτοι κατησχυμένος, κοίταξε να μη με μουτζουρώσης, ήτοι να μη με προσβάλης, έννοια σου κι’ εγώ σε βάφω, θα σε τιμωρήσω δήλα δή.
Επειδή δε, ίνα δια μούτζης αλείψωσι το πρόσωπον του περιαγομένου, ήπλωνον επί της αιθάλης την παλάμην τής χειρός διαστέλλοντες τους δακτύλους, δια τούτο το υβριστικόν σχήμα, το όποιον αποτελείται εκ τής τοιαύτης τής άκρας χειρός διαθέσεως, εκλήθη μούτζα και το ρήμα μουτζώνω, του οποίου συνώνυμον είναι το φασκελώνω ή σφακελώνω.
Αντί ασβόλης, ήλειφον ενίοτε το πρόσωπον του διαπομπευομένου δια σ ι ν ω π ι δ ί ο υ, ήτοι ερυθράς βαφής. Το έτσι κι’ έτσι κόκκινος κι’ έτσι κατακόκκινος, το λεγόμενον υπό του απελπισθέντος και μη έχοντος ελπίδα βελτιώσεως, εκ του ανωτέρω έχει την αρχήν.
Ο εξετασθείς και αθώος αποδειχθείς εννοείται ότι παρουσιάζετο εις την κοινωνίαν με λευκόν πρόσωπον, ως αντιστρόφως ο ένοχος και μέλλων να περιαχθή μαυροπρόσωπος. Δι’ αυτό λέγομεν σήμερον : βγήκε ασπροπρόσωπος και : κοίταξε να μη με μουτζουρώσης, ήτοι να μη με κάνης να εντραπώ δια την συμπεριφοράν σου.
Τον ένοχον κατόπιν ανεβίβαζον συνηθέστατα επί όνου, ούτω πως μάλιστα, ώστε να βλέπη προς τα οπίσθια τού ζώου και να κρατή την ουράν του. Εκ τής στάσεως ταύτης προήλθεν ή σημερινή φράσις : τον (την) ανέβασαν στο γάιδαρο. Την εντροπήν δε του εποχουμένου δηλοί ή κοινή σημερινή φράσις : θαρρούσα πώς ήμουνα ‘ς τό γάιδαρο καβάλλα.
Τον διά των οδών περιφερόμενον οι παρακολουθούντες το θέαμα ου μόνον ενέπαιζον, διαφόρους σκωπτικούς εις αυτόν απευθύνοντες λόγους, αλλά και, προς ύβριν, και ίνα περισσότερος γίνεται θόρυβος, εκρέμων κώδωνας από του λαιμού του ή και τον υπεδέχοντο με κωδωνοκρουσίας, όπερ τελευταίον έθιμον υποδεικνύει το εν Ονειροκριτικώ του Θ' μ.Χ. αιώνος : «εάν δε γύναιον ίδη ότι σημαντήριον σημαίνει, θέατρον αισχύνης έσται παντί τω λαώ». Πβ. και τας σημερινάς εν Αιτωλία φράσεις : του βάρισαν καμπάνα, ήτοι αυστηρώς τον ετιμώρησαν, καί : ταχιά θ’ άκούης τ’ γκαμπάνα σου, ήτοι την τιμωρίαν σου. Διά τούτο σήμερον : τόν εκουδούνισαν καί, κατά τόπους : τον εκαμπάνισαν σημαίνει τον διεπόμπευσαν, κοινότερον δε λέγομεν : άντε ν’ ακούσης τα κουδούνια σου, τας κατά σου δήλα δή κατηγορίας. Αυτή είναι η αρχή τής φράσεως, δι’ ο δεν έχουσι δίκαιον οι φρονούντες, ότι το τ ή ς κ ρ έ μ α σ α ν κ ο υ δ ο ύ ν ι α ελέχθη περί γυναικός, τής οποίας διαλαλούνται και ακούονται παντού αι ένοχοι μετ’ ανδρών σχέσεις, ως από αποστάσεως ακούονται οι ήχοι των κωδώνων των από του λαιμού ζώων αποκρεμαμένων.
Οι θεαταί όμως και οι την πομπήν παρακολουθούντες δεν ηρκούντο εις τούς κωδωνισμούς τον διαπομπευόμενον έτυπτον με εντόσθια αιγοπροβάτων, έρριπτον δε κατ' αυτού και αποχωρήματα. Τά σημερινά : τον έχεσα, θαρρώ πώς θάσε χέσω, δέν ήσαν απλούν σχήμα λόγου, αλλά πραγματικότης. Τα ριπτόμενα όμως αποχωρήματα εμόλυνον ου μόνον τον διαπομπευόμενον, αλλά και τον όνον εφ’ ου επέβαινεν ούτος. Τώρα εννοεί τις την σημασίαν τού παγκοίνου : του ‘χεσα το γάιδαρο (‘ς το ξύλο).
Οσάκις το παράπτωμα τού πομπευομένου δεν ήτο μέγα, ούτος υφίστατο οίας ανωτέρω είπον ατιμώσεις εάν όμως ούτος είχε μετάσχει εγκλήματος καθοσιώσεως ή αποτυχούσης ανταρσίας ή οι καιροί, καθ' ους είχε διαπραχθή το έγκλημα, ήσαν τεταραγμένοι και τα πάθη ισχυρά, τότε ούτος περιήγετο, αφ’ ου πρότερον ετυφλούτο. Τότε είχεν ου μόνον μούτζες, αλλά και τύφλες, ήτο, όπως σκωπτικώς έλεγον, μούτζουφλος ή μούρτζουφλος (=μουτζότυφλος).
Φανερόν εκ των ανωτέρω καθίσταται πρώτον πόθεν ή σημερινή φράσις : τύφλες και μούτζες νά ‘χης και δεύτερον διατί το ύβριστικόν σημερινόν σχήμα, η μούτζα, λέγεται και τύφλα και τό μουτζώνω τυφλώνω.
Η διαπόμπευσις ελέγετο και άτιμος θρίαμβος και πομπή, μεταπεσούσης της αρχαίας σημασίας τής λέξεως. Δι’ αυτό σήμερον η λέξις μ π ο μ π ή έχει κακήν σημασίαν, δηλούσα την επίψογον συμπεριφοράν και πράξιν. πβ. : δεν πάς να δής (ν'ακούσης) τοις μπόμπες σου; να χαθής, μπομπεμένη, εκατσ’ ή μπομπή ‘ς τη στράτα κι’ αναγέλα τους διαβάτες.
Τέλος, επειδή του πομπευομένου προηγείτο ειδικός υπηρέτης, σύρων τον όνον, πλατσάριος καλούμενος, διαλαλών το έγκλημα εκείνου, το δε διαλαλώ ελέγετο κιβεντίζω ή γιβεντίζω, διά τούτο σήμερον πολλαχού τά γίβεντα ή τά γέβεντα συνωνυμούσι τω άτιμοι πράξεις και επίψογοι, το δε γιβεντισμένος ή γεβεντισμένος τω φαύλος και άτιμος.

[i] Φαίδωνος Κουκουλέ, «Βυζαντινών βίος και πολιτισμός», τ. Ε΄ «η νέα ελληνική γλώσσα και τα βυζαντινά και μεταβυζαντινά έθιμα», σ. 6-8, εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1952.

(Αντιγραφή από την σελίδα www.fotoart.gr)


ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ




ANGELO SALA (1576 - 1637)

Αυτοδίδακτος χημικός, πειραματίστηκε με τα άλατα του αργύρου και το 1614 δημοσίευσε ότι ο νιτρικός άργυρος και το χαρτί που ήταν τυλιγμένος, μαύρισαν εξαιτίας του ήλιου. Παρόμοιες παρατηρήσεις είχε κάνει και ο Robert Boyle άλλα είχε δώσει την λανθασμένη εξήγηση, ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας του αέρα και όχι εξαιτίας του ηλιακού φωτός.


JOHANN HEINRICH SCHULZE (1687 - 1744)
Γερμανός καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Altdorf απέδειξε πειραματικά ότι ο νιτρικός άργυρος μαυρίζει στο φως και όχι εξαιτίας της θερμότητας. Και είναι ο πρώτος που έκανε φωτογράμματα με μάσκες από χαρτί. Τα αποτελέσματα του ήταν προσωρινά γιατί δεν είχε βρει τρόπο να στερεώνει τις εικόνες του. Οι τόσο σημαντικές παρατηρήσεις του, που άνοιξαν τον δρόμο για την ανακάλυψη της φωτογραφίας, δεν έγιναν γνωστές παρά μόνο μετά τον θάνατό του.


CARL WILLIAM SCHEELE (1742-1786)
Σουηδός επιστήμονας, στην ουσία αυτοδίδακτος. Δουλεύοντας βοήθος σε φαρμακείο έδειξε το ταλέντο του στη χημεία από πολύ νωρίς. Παρόλο που του προτάθηκε να συνεχίσει τις σπούδες του στο Λονδίνο ή στο Βερολίνο λειτούργησε ένα φαρμακείο στο Kφping που έζησε όλη του την ζωή και εκεί έκανε όλες τις σημαντικές ανακαλύψεις του. Τόν ενδιέφεραν τα θέματα της Χημικής ανάλυσης. Ασχολήθηκε και με τη δράση του φωτός στα άλατα του αργύρου, και άνοιξε τον δρόμο για τη χημεία της φωτογραφίας καθώς τα πειράματα περιγράφονται και καταγράφονται με πιο επιστημονικό τρόπο και η δημοσιεύση τους αποτελεί δυνατό όπλο στα χέρια των επόμενων ερευνητών.

JOSEPH NICEPHORE NIEPCE

JOSEPH NICEPHORE NIEPCE (1765-1833)
Δεν είναι περίεργο που την πρώτη φωτογραφίκη εικόνα την σταθεροποίησε αυτός ο Γάλλος πολυπράγμων εφευρέτης, το 1826.Την μεθόδο του την όνόμασε "ηλιογραφία" και προσπαθούσε από το 1814 να πετύχει κάτι αντίστοιχο. Πρακτικά η μεθοδός του ήταν δύσχρηστη, γιατί απαιτούσε μεγάλους χρόνους έκθεσης (είναι χαρακτηριστική η 8ωρη έκθεση που χρειάστηκε η πρώτη γνωστή σε εμάς, φωτογραφία του). Το συμβόλαιο συνεργασίας που υπέγραψε το 1829 με τον Daguerre, αποτελεί ορόσημο για την φωτογραφία, παρόλο που ο Daguerre ανάπτυξε μια δικιά του φωτογραφική μέθοδο, μετά τον θάνατο του Niepce το 1833.

THOMAS WEDGWOOD

THOMAS WEDGWOOD (1771-1805)
Παρά τα προβλήματα υγείας και την διακοπή των σπούδων του ,ο ιδιοφυής γιός του γνωστού κεραμίστα Josef Wedwood, πειραματίζετε με τον νιτρικό άργυρο με σκοπό να καταγράψει φωτογράμματα και εικόνες από την camera opscura. Tα καταφέρνει με την βοήθεια του φίλου του Davy, έναν απο τους σημαντικότερους χημικούς όλων των εποχών. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν μπόρεσε να βρεί τρόπο να στερεώσει τις εικόνες του, και είχε την ατυχία λόγω των προβλημάτων της υγείας του, η ζωή του να είναι σύντομη. Έτσι τις είκονες του, (οι περισσότερες φωτογράμματα) μπορούσε να τις παρατηρεί μόνο κάτω από πολύ χαμηλό φώς, γιατί διαφορετικά μαύριζαν.

SIR HUMPHRY DAVY

SIR HUMPHRY DAVY (1778-1829)
Το χημικό μυαλό, φίλος και βοηθός του Wedgwood στις προσπάθειες του. Το 1802 δημοσίευσαν τα αποτελέσματα των πειραματισμών τους και ο Davy τα παρουσίασε στην Royal society. Παρόλο που ο Davy έλυσε διάφορα προβλήματα και έκανε πολλές σημαντικές ανακαλύψεις στη χημεία, δεν μπόρεσε ούτε αυτός να λύσει το πρόβλημα της στερέωσης των εικόνων.

LOUIS JACQUES MANDE DAGUERRE

LOUIS JACQUES MANDE DAGUERRE (1787-1851)
Ξεκίνησε σαν αρχιτέκτονας, μετά ζωγράφος και κατασκευαστής θεατρικών σκηνικών, δική του επινόηση είναι το diorama. Χρησιμοποιούσε πολύ συχνά την camera obscura σαν βοήθημα στην ζωγραφική του και του έγινε έμμονη ιδέα να καταγράψει τις εικόνες με κάποιο χημικό και εύκολο τρόπο. Το 1826 έμαθε για τα πειράματα του Niepce και το 1829 υπέγραψε μαζί του ένα συμβόλαιο συνεργασίας για την ανάπτυξη μιας φωτογραφικής μεθόδου. Μετά τον θάνατο του Niepce συνέχισε μόνος του και με επιμονή ανακάλυψε μια διαφορετική μέδοθο, πρακτικότερη, που την ονόμασε Daguerreotype. Η ανακοίνωση της μεθόδου του στην Γαλλική ακαδημία επιστημών τον Αύγουστο του 1839 από τον Arago, η αγορά της μεθόδου από την Γαλλική κυβέρνηση και το "δωρισμά" της σε όλο τον κόσμο, θεωρείται η επίσημη αρχή της φωτογραφίας και χάρισε στον Daguerre κύρος και χρήματα.

SIR JOHN FREDERICK WILLIAM HERSCHEL

SIR JOHN FREDERICK WILLIAM HERSCHEL (1792-1871)
Θα μπορούσε να τα έχει κάνει όλα για την εφεύρεση της φωτογραφίας μόνος του, αλλά αυτός ο πολυτάλαντος " sportsman " των επιστημών, την χρειάζονταν μάλλον λιγότερο από όλους τους άλλους, καθώς ανάμεσα στα πολλά ταλέντα του περιλαμβάνονταν και το πολύ καλό σχέδιο. 'Ηδη απο το 1819 ανακαλύπτει την ιδιότητα του θειοθειικού νατρίου (hypo) να διαλύει τα άλατα του αργύρου και είναι αυτός που λύνει με αυτό τον τρόπο το πρόβλημα στερέωσης των εικόνων στον φίλο του Talbot. Είναι αυτός που πρωτοαναφέρετε στον όρο "φωτογραφία" και στους όρους" αρνητικό" και" θετικό". Πρώτος αυτός φωτογραφίζει σε γυάλινο αρνητικό και τέλος ανακαλύπτει και μια διαφορετική φωτογραφική μέθοδο την "κυανοτυπία". Η επικοινωνία του με όλους τους σημαντικούς επιστήμονες του καιρού του στην Ευρώπη και οι καινούργιες ιδέες του σε πολλούς επιστημονικούς τομείς, τον κάνουν αδιαφιλονίκητο αρχήγο μιας ανανεωτικής τάσης στους Αγγλικούς και ευρωπαικούς επιστημονικούς κύκλους του 19ου αιώνα.


WILLIAM HENRY FOX TALBOT (1800-1877)
Φιλόλογος, Αιγυπτιολόγος, μαθηματικός, κλασικιστής, φυσικός, μεταφραστής της σφηνοειδούς γραφής των Χαλδαίων, με τις εφευρέσεις του στην φωτογραφία έβαλε τις βάσεις για την ανάπτυξη αυτής της τέχνης και επιστήμης, για τα επόμενα 150 χρόνια. Μετά από ένα ταξίδι στη Ιταλία όπου χρησιμοποίησε μια camera lucida για να σχεδιάσει διάφορα τοπία της λίμνης Como και την δυσκολία που είχε στο σχέδιο, αποφάσισε να βρεί έναν πιό εύκολο τρόπο να καταγράφει εικόνες. Και το πέτυχε σχετικά σύντομα, ήδη το 1835 καταφέρνει να φωτογραφήσει το πρώτο αρνητικό, το γνωστό παράθυρο. Μεγάλη του ανακάλυψη η ύπαρξη της "λανθάνουσας εικόνας" που μειώνει πάρα πολύ τους χρόνους έκθεσης. Με την βοήθεια του φίλου του Herschel τις συμβούλες και τις παρενέσεις του, φτάνει σε εντυπωσιακά απότελεσμα που τα ανακοινώνει τον Ιανουάριο του 1839 στην royal society. Από τότε Άγγλοι και Γάλλοι διαφωνούν για το ποιός πρωτοανακοίνωσε την ανακάλυψη της φωτογραφίας.


HERCULES FLORΕNCE (1804 - 1879)
Λίγα πράγματα είναι γνωστά για την ζωή του .Το 1824 βρίσκεται στην Βραζιλία και συμμετέχει σε μια επιστημονική αποστολή στον αμαζόνιο.Εκεί τόν πρωτοαπασχολεί να βρεί τρόπους να καταγράψει φωτογραφικά τις εικόνες του ταξιδιού του. Από το 1830 αφιερώνεται στην μελέτη και στους πειραματισμούς σχετικά με την φωτογραφία και δίνει στο δικαιώμα στην Βραζιλία να διεκδικει ότι είναι ένας από τους τόπους που ανακαλύφθηκε η φωτογραφία.


HIPPOLYTE BAYARD (1807 - 1887)
Ο πιο αδικημένος πρωτεργάτης της φωτογραφίας. Ανακάλυψε μια απευθείας θετική φωτογραφική μέθοδο. Ήταν ο πρώτος που έκανε μια φωτογραφική έκθεση (και μάλιστα για φιλανθρωπικούς σκοπούς), ό πρώτος που συνδύασε δύο αρνητικά για μια φωτογραφία. Η υπαλληλική σχέση του με το Γαλλικό κράτος και μια βοήθεια 500 φράγκων που πήρε από τον Arago σαν βοήθεια για την ανάπτυξη της μεθόδου του, απέτρεψαν το να είναι αυτός που θα ανακοίνωνε την εφεύρεση της φωτογραφίας στην Γαλλίκη ακαδημία επιστημών. Η απογοήτευση και η στεναχώρια του ήταν απόλυτα δικαιολογημένες.


ANNA ATKINS (1799- 1871)
Μπορούμε να την θεωρήσουμε σαν την πρώτη γυναίκα φωτογράφο. Σπούδασε βοτανολογία σε μια εποχή που η πρόσβαση στην επιστήμη και στις σπουδές για τις γυναίκες, ήταν σχεδόν αδύνατη. Το 1841 ήρθε σε επαφή με Talbot τον που ήταν φίλος του πατέρα της. Αμέσως κατάλαβε τις δυνατότητες που έδινε η φωτογραφία στην επιστημονική έρευνα και καταγραφή. Δούλεψε με την μέθοδο της κυανοτυπίας - μια τεχνική που μόλις είχε ανακαλύψει ο John Herschel - που μάλλον της είχε φανεί ευκολότερη. Χάρη στην σταθερότητα της κυανοτυπίας σώζονται πολλές από τις εικόνες της. Τον Οκτώβριο του 1843 έγινε η πρώτη έκδοση του βιβλίου της "British Algae:Cyanotype Impressions" που ολοκληρώθηκε σε μια περίοδο 10 χρόνων και προηγήθηκε του "The Pencil of Nature" του Talbot και είναι η πρώτη φωτογραφική έκδοση.
καθίκια! με σταυρώσατε!

ούτε το κόστος των καρφιών μου δεν άξιζαν...









φωτογραφία: Χρήστος Ν. Θεοφίλης
ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ οι φωτογραφίες και τα εικαστικά έργα του Χρήστου Ν. Θεοφίλη καθώς και τα κείμενα της Κατερίνας Ν. Θεοφίλη είναι νομικώς κατοχυρωμένα. Η αναδημοσίευσή τους επιτρέπεται εφ'όσον αναφέρεται ο δημιουργός τους.

Κατερίνα Ν. Θεοφίλη

Κατερίνα Ν. Θεοφίλη
Κατερίνα Ν. Θεοφίλη

"η σχεδία των πουλιών"φωτογραφία Κατερίνας Ν. Θεοφίλη - Τσεχία 2009

"η σχεδία των πουλιών"φωτογραφία Κατερίνας Ν. Θεοφίλη - Τσεχία 2009
"η σχεδία των πουλιών"φωτογραφία Κατερίνας Ν. Θεοφίλη - Τσεχία 2009

"η σχεδία των πουλιών"φωτογραφία Κατερίνας Ν. Θεοφίλη - Τσεχία 2009

"η σχεδία των πουλιών"φωτογραφία Κατερίνας Ν. Θεοφίλη - Τσεχία 2009
"η σχεδία των πουλιών"φωτογραφία Κατερίνας Ν. Θεοφίλη - Τσεχία 2009